Por Xosé Manuel Carballo Ferreiro
Maldita manía de chamarlle casualidade a todo aquilo que non comprendemos e de pensar que o podemos comprender todo, cando se di que aínda os que máis renden non pasan do 15% das posibilidades humanas.
Pero non, segundo puiden ler, pero non vin escribir, por iso non xuro que fose certo, cando lle preguntaron ó director das escavacións de Ataacocha de Burgos, (en español, Atapuerca), se era crente respondeu:
-No, naturalmente. Yo soy un científico.
En consecuencia Einstein, Francis Collins, xenetista de renome universal, ou o noso Padre Manuel Carreira, nado en Valdoviño, terían que ser acémilas de pura necesidade, porque foron ou son crentes.
Digo acémilas en sentido figurado e non analfabetos, en sentido real, porque hai analfabetos, e sobre todo analfabetas, a quen nunca ninguén se parou en ensinarlles a ler, e agora bótanlles en cara que non aprendesen, nun papel ou nunha pizarra e, non obstante, len de corrido no libro da vida, cunha soltura que xa quixeran pra si moitos licenciados e doutores.
A algúns que se teñen por científicos poderían aplicárselles aquilo que me aconteceu con un que me presentaron como escritor. Era tal a súa facha de persoa vestida pra chamar a atención que non puiden conterme e pregunteille:
-E vostede quere que se lle note que é escritor por como escribe ou por como viste?
A súa resposta foi, e non me estraña:
-Non te entendo.
Así deume ocasión de remendar o que se me escapara sen pensalo moito:
-Non, é que eu quero que se note que son cura polo que fago antes ca por como vou vestido.
Encontros en Goberno
Ven todo isto a conto de que non dou destripado o por que de algo que nos pasou ó compañeiro de curso, Evaristo Lorenzo Orol, e a min. Todo parece casual e eu creo que casual non foi. Resulta que aló nos últimos anos de seminario e primeiros de cura viñera varias veces pola nosa casa de Samartiño de Goberno e, ademais de facerse querer pola miña familia directa, algo que non lle custaba ningún traballo, tamén se fixo amigo de varios amigos e amigas miñas daqueles tempos en que para dicir: “Teño unha amiga” sempre había que matizar: “Teño unha boa amiga”, que seguimos celebrando a amizade unha ou dúas veces cada ano se as circunstancias nolo permiten, porque estamos algo estrados polo mundo.
Agosto do 2016
Durante moitos anos a amizade entre nosoutros os dous seguiu coma de estrea, pero cos outros foi decaendo. De súpeto, a remates de agosto do ano pasado entráronme unhas ganas tolas de que viñese pasar dous ou tres días comigo. El non estaba ben pra conducir, pero podía facelo; en cambio, houbera tempos anteriores que non podía. Tamén a el lle entraron ganas de vir e acordamos un día no que o fun esperar no meu coche a Castro de Rei pra que non se perdese. Aclaro que aínda que estou operado de larinxe, conducir podo, porque antes xa non conducía coa gorxa. Chegou á súa hora e seguiume ata o monumento ó Sagrado Corazón de Santa Locaia. Alí contemplamos uns intres a marabillosa panorámica da Terra Chá que pode verse todo arredor e rezamos xuntos. Rezamos cun fervor e unha emotividade especial. Non digo isto agora por oportunismo. Falámolo alí mesmo despois de ler un poema oración-denuncia que fora escribir no mesmo lugar Bernardo García Cendán e que se conserva nun soporte pra regalía de todos.
Na casa de Florentina de Cal
Xa na casa, fixo moi boas migas con todos e despois de cear, aló estivo de parrafeo con mina irmá ensinándolle un álbum de fotos da homenaxe que lle fixeran con motive dos 50 anos de cura e a xubilación. Eu funme prá saliña porque me reclamaba o ordenador que colleu o vicio de ordenarme coma se eu fose o seu criado.
Tíñalle reservada unha sorpresa pró día seguinte: Comer unha bola de liscos, se podía, e se non, probala, na casa de Florentina de Cal e do se home, Daniel, en compañía dos outros cinco amigos de anos mozos, pero sen que o soubesen eles nin el ata atopárense. Florentina si que o sabía, claro, e tamén o sabía Antonio Domínguez, un dos oito da pandilla, pero el non se deixou ver de entrada. Chegamos e dixen:
-Veume ver este señor, e inviteino a vir. Tratádeo ben.
Saudárono moi educadamente, que todos son xente de carreira e el correspondeu como se debe. Nesto apareceu Antonio:
-Óla, Evaristo.
-Oh, e ti que fas aquí, Domínguez?
Xa todos:
-Evaristo? Pero ti es Evaristo o compañeiro de José Manuel?
-Si, e ti es Onésimo?
Despedida sin aperta
Fun un insensato por non acordarme de que Evaristo, a diferenza de min, tiña moito máis corazón ca caixa. Por iso morreu. Por amar fóra das lindes que marcan científicos coma o de Ataacocha. A min nos electros sáeme a metade en branco por mor da caixa sobrante. Suaba e nalgún momento tivo que saír a fóra na comida, tomar o fresco. Xa dixera a véspera que tiña que marchar aquel día pola tarde. Así que aí polas cinco e media despediuse dando as gracias.
Como fillo de familia humilde e con moitos irmáns aprendera a ser agradecido xa antes de estudar as normas de urbanidade polo libro. Na despedida fun o único que non lle din unha aperta e el tampouco insistiu. Foi a despedida máis aparentemente fría entre nós e non obstante oíanse petar os dous corazóns. O del moi descompasado Casualidade, puro azar, un efecto máis sen causa, non é señor de Ataacocha? Non, xa sei:
-Eso se veía venir.
O whatsApp “Sobriños”
Non tardou en mandarme dicir que lle dera un telele e que estaba ingresado no sanatorio. Botou unha semana pouco máis ou menos e deulle tempo a andar ferrexando nun móbil novo con whatsApp, e mandoume unha foto en pixama. Fixeime que tiña o ventre moi avultado e gasteille unha broma, pra que pensase que eu non pensaba o que pensaba. No seu ferrexamento creou un grupo de whatsApp co nome: “Sobriños” e, mirade que casualidade tan grande: meteume nel, e elas e eles non me deixaron saír. Meteume na familia. Tivo que ser todo pura casualidade, non, señor científico de Ataacocha?
Déronme un recordo del: un hisopo de peto de botar auga bendita. E cando me tenta o demo a mal-dicir, acórdome do hisopo de ben-dicir.
Homenaxe en Narón
O que non pode ser casualidade é que o Concello de Narón honre a súa memoria cun parque público no que brinquen os paxariños e fixándose ben poidan escoitarse os latidos dos corazón que comezan a amar doutro xeito ou que aman por fóra das lindes impostas polo politicamente correcto. Aí tivo que haber chanchulladas polo medio, e privilexios acedos, porque non é admisible que nos tempos de hoxe un home que se di de Deus, un retrógrado, parasito e escurantista poida merecer semellante distinción, máxime estando nun estado laico pró que convén. E se Evaristo se deu conta a tempo de que os camiños que levan a Deus sempre pasan polas portas dos veciños e foi de porta en porta levando e recollendo e animando a compartir? Non sei se lles pasará a outros, pero a min pásame cadora máis, que estou máis amilagrado cada día do que non sei destripar. Por iso, de momento sigo tendo a convición de que non habemos tardar en volver a xuntarnos. O cómo non o sei, nin falta que me fai. Xa o saberei a tempo; pero aínda que o soubese, o mesmo non o dicía, porque, se non lle cren a Xesús que di: “Non vos angustiedes que vou prepararvos sitio, porque na casa do Pai hai moito onde estar a gusto”, íanme crer a min?
Óla, logo, e a-Deus, Evaristo, ata por aí.
Dejar una contestacion