Como xa vén sendo habitual dende hai uns anos, o pasado día 10, segundo venres de xullo, tivo lugar a xuntanza anual —o “contubernio”, como lle chama R. Usero— de exseminaristas que coincidimos alá polos anos cincuenta no Seminario de Menor de Lourenzá e Mondoñedo. Esta vez a reunión tivo lugar en Cedeira, baixo a organización de quen escribe esta crónica, e consistiu, como de costume, nunha celebración eucarística habida na ermida de S. Antonio de Corveiro, seguida da correspondente “cuchipanda” no restaurante Vilavella de Cedeira. A asistencia foi numerosa, case batíndose neste aspecto a marca -sólo mellorada pola de San Andrés de Teixido, fai xa anos- , pois chegamos á cifra de corenta e unha persoas, das cales case o vintecinco por cento eran cregos en activo, o que representa outro récord difícil de acadar nos tempos que andamos. E se non que o diga Lombardero, con nove parroquias baixo a súa cura.
O día amanceu moi prometedor, cun ceo radiante e limpo, aínda que este, como adoita ocorrir por estas latitudes precantábricas, foise encapotando pouco a pouco, circunstancia que acabou por deslucir a espectacularidade da paisaxe cedeiresa maormente dende a capela de Corveiro, de onde se divisa o ancho mar a partir do Cabo Prioiro ata a Candieira xunto coa boca da ría, praia de Vilarrube e mesmo un pouquerrechiño do porto de Cedeira. Tirouse a foto de rigor (que aquí reproducimos) ao pé do Cristo da Ponte, así chamado porque noutros tempos estivo ubicado na vella ponte da vila cedeiresa. Xa no interior da capela, fundada e construída no século XVII, segundo apuntou R. Usero coa autoridade de Cronista Oficial do Concello, celebramos a Eucaristía, presidida polo “dixitócrata” e reverendo compañeiro Manolo Cabana, quen cunha suxerente homilía nos deixou á valga nun mar de inseguridades e incertezas perante unha inquedante antinomia: “Que é ser rico? / Que é ser pobre? Eu son rico ou pobre? Onde está a diferencia?” Mesmo parecía o Hamlet recitando a súa teima existencial do “to be or not to be”. E é que a “question” tiña miga, xa se ve, digna de ser meditada en profundidade; pero, para non volvernos tolos de todo pensando en cousa tan trascendente, preferimos seguir cantando “a capella”, pois en S. Antonio non hai luz eléctrica e o armonio de Adrán Goas quedárase afónico, coas pilas esgotadas. Pero cantamos con todas as nosas forzas e antigas gorxas seminarísticas —algo aínda queda daqueles tempos— e ata Juan Ramón Ferreira se emocionou cando entoamos ao final o “Tomad, Virgen Pura”.
Xa no restaurante, aínda que un pouco constrinxidos polo espazo, puidemos degustar un apetecible menú que o Che, experimentado mestre de cociña, nos tiña preparado a base de produtos e pratos tipicamente cedeireses: alí non faltou a clásica empanada, o bo pulpo da ría e, como non podía ser doutro xeito, o rape á cedeiresa xunto cunha boa farta de percebes collidos alá pola Cuncagada ou nas pedras da Meda e da Plata; todo elo, coma é de rigor, ben mollado con viños albariños e da Rioxa. Naturalmente, o máis importante foi poder departir con amigos, a moitos dos cales non víamos dende facía anos —ao mellor dende que deixáramos o Seminario—, pero aos que nos vencella e vencellará sempre ese sentimento de camaradería e mesmo de cariño fraguado naqueles anos da nosa nenez e adolescencia e que, xa que logo, permanece e permanecerá indeleble mentres vivamos. O amigo R. Barro Bello aproveitou a ocasión para falarnos da homenaxe que o 9 de octobro se fará, Deo volente, en Mondoñedo ao noso Seminario, a onde esperamos unha asistencia masiva de exseminaristas. E —como non?— tamén foi o momento de evocar cos compañeiros do lado algunhas das moitas anécdotas vividas —ás veces tamén sufridas— entre os muros daquelas grosas paredes que nos apartaban do mundo, pero nas que fumos fundamental e especialmente felices.
En fin, aínda que co mel entre os labios pola insatisfacción de non pasar máis tempo xuntos, todos saímos satisfeitos e contentos da comida, agás certo lapadoiras —a excepción confirma a regra—, polo visto máis afeccionado ao cortello que ao mar, para quen o peixe e os percebes —que evidentemente non eran dos de cen euros o kilo— non son máis ca entretementos que, en vez de quitar a fame, a provocan. Que lle imos facer! Sentimos o seu descontento e pedímoslle perdón. É ben certo aquilo de que nunca chove a gusto de todos.
Alvarito de Porta
Dejar una contestacion