Vilanova na lembranza, por David Corral

 

 

Comenzaba o outono

do ano cincuenta e dous;

chegaban a Vilanova,

maleta e colchón rolado,

unhas ducias de rapaces

para seren estudiados.

 

Todos eran ben nacidos,

algúns a medio criar,

deixaban atrás agarimos,

a quentura do fogar,

a compaña dos amigos,

a vida en liberdade.

 

O vello e triste cenobio

maltratado polo tempo,

mutilado e afundido,

vaise enchendo de barullo

a medida que os rapaces

conquistan claustros e muros.

 

Hainos que son espelidos

e outros moi coitadiños,

que ocultan sentimentos

e botan en falta aloumiños

no medio das frías pedras

e as estancias largacías.

 

Desenrolar o colchón

sobre camastro de ferro,

estirar sobre del as sabas,

a colcha e o cobertor;

dúas ringleiras de camas

enchían todo o salón.

 

Á cabeceira da cama

almofía para lavarse

e unha xerra para a auga;

baixo o leito o ouriñal;

aos pés para termar da roupa

unha cadeira gastada.

 

 

Ao son dunha seca palmada

apágase a luz da sala

para meterse na cama,

e volvíase prender

despois de poucos segundos

para ver a xente agochada.

 


 

 

Uns gardapós, color gris

feitos ou non a medida

compuñan a indumentaria

de cumprimento obrigado;

pelo peiteado para tras,

nunca á raia ou moldeado.

 

De menor sempre a maior

por rigorosa estatura

formábanse dúas reas

de pícaros de igual medida

que non marchaban a paso

sen orde xa recibida.

 

Longas xornadas de estudio

en pupitres de madeira

nunha gran sala aliñados

e sempre cun ollo enriba;

ou ben aprendendo verbos

ou oracións transitivas.

Especial pedagoxía

empregábase nas aulas:

insolidaria ás veces

 

e sempre competitiva;

estímulos ben escasos,

valores adormecidos.

 

A pesar de todo iso

e quizais a iso debido

saíron adiante os pícaros

e deron boa medida

para iniciarse na ciencia

e para batallar na vida.

 

Foron nacendo amizades

e relacións variadas

que van tecendo miúdo

un mundiño moi pechado,

necesario para vivir,

útil para ir medrando.

 

Van aló cincuenta anos

e a pesar de tanto tempo

con gozo hoxe lembramos

aqueles tempos vividos

dentro do mosteiro,ao pé

do Conde Santo bendito.

 

Curso 1953-1954. Alumnos de 1º y 2º de Latín en el Seminario de Vilanova de Lourenzá

Sé el primero en comentar

Dejar una contestacion

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.


*