José Ramón Fernández Lombardero

Por qué quero ó Seminario de Mondoñedo

José Ramón Fernández Lombardero Trabada (Lugo), 1937
José Ramón Fernández Lombardero Trabada (Lugo), 1937

Quérolle ó Seminario de Mondoñedo. ¡Cómo non ía a quererlle, se me acolleu durante sete preciosos anos da miña vida!. Alí recibín unha formación que me valeu para a miña travesía por outros camiños. Podemos non estar de acordo cos sistemas educativos daqueles momentos, pero eran os que había, aínda que podería ser de outra maneira. O que discuto e manteño cando xurde este tema e que estou convencido de que non nos enganaron a sabendas. Eles, os nosos profesores e superiores, estarían convencidos de que os seus métodos, eran os mellores. Digo en termos xerais e serios, porque cando, por exemplo, D. José María Puente Martínez corría detrás de nosoutros con unha xostra pola estrada de Trabada arriba, non sei se matinaba que ese era o mellor método educativo.

Por certo vénseme o recordo agora unha anécdota que sucedeu con un alumno que era de por alí do Val de Lourenzá e a verdade é que era un pouco atrasnado, incluso as veces cando íamos de paseo cara o Val escapaba para a súa casa, e había que andar detrás del. Ben pois un día que fixo unha trasnada das súas, cando estábamos todos reunidos chamouno don José María e, diante de todos, preguntoulle insistentemente: “Dime, Gallo, (así se apelidaba) dime o que merecerías agora. Gallo non contestaba e D. José María insistía. “Dime o que merecerías agora…?” E entón o Gallo ante tanta insistencia e ca cabeza gacha e con voz entrecortada di: “un par de hostias”. Escuso dicir que ese castigo para don José María era de fácil aplicación.

  1. José María Puente Martínez era un home con unha personalidade singular: Era bo case de todo: reitor, superior, profesor e maiordomo; pero carecía do que máis se precisaba: pedagoxía. En Vilanova todos éramos nenos (eu entrei con dez anos) e quen máis quen menos acordabámonos dos mimos do noso fogar. Bueno, pois ben recordades o insistente e absurdo acoso burlesco dos que tiñamos morriña. Aquela morriña que xurdía do recordo de algo que estaba na lonxanía, e das ausencias que nos doían, o cal non tiña por que ser nada malo.

Jo. Aínda estou en Vilanova e xa case vai o folio recomendado. Si sigo así cando chegue a 2º de filosofía xa case me basto para o libro. Vou abreviar. Pero aínda vou deixar dito que eran tempos da posguerra e polo tanto de moitas carencias, tamén de alimentos, incluso era obrigado levar cada un unha fanega de trigo (este dato o mesmo non o recordades todos), sen embargo non teño a idea de que se comese moi mal, nin de que se pasase fame.

Dixen que os nosos profesores e superiores aprendíannos o que sabían e eran fieis as súas crenzas. Teño recordos moi gratos e trato de esquecerme daquelo que non me parecía ben e que incluso despois co paso dos anos chegou a parecerme barbaridade. Refírome a aquela idea que nos inculcaron de permanente culpabilidade creando en nosoutros un “síndrome de pecadores reincidentes” atormentador: Confesabámonos cada semana e sempre estabamos en pecado. E claro aqueles confesores que viñan dos Picos pouco máis sabían ca dicirnos: “Animo hijo, que todo lo podemos en Aquél que nos conforta”. Esa idea de culpabilidade asociada as explicacións que nos inculcaban sobre do inferno os directores dos retiros ou de Exercicios espirituais, condicionaba en parte a posibilidade de poder camiñar pola nosa xuventude, disfrutando de máis paz interior e de días máis pracenteiros. Recordo unha plática que nos deu D. Vicente Saavedra onde, para explicarnos como serían de terribles os sufrimentos do inferno recomendaba poñer un misto prendido debaixo dun dedo (un so minuto, iso si). Pero tamén había superiores e profesores encantadores, e a educación que recibimos foi, en xeral, moi proveitosa para a nosa vida.

O terminar 2º. de filosofía con D. Jesús Fernández Blanco, decidín, asesorado por Fernando Porta de la Encina, abandonar a carreira de cura. Esta decisión foi ben traumática porque eu pertencía a unha longa dinastía de curas e ningún da miña familia aceptou, salvo miña nai, que rompese esa tradición. Aínda me doen os recordos daquela soidade e daquela tristura da alma. Pero podo entender que me abandonasen, e non gardo ningún resentimento. O fin no me foi mal na vida fora do Seminario. Este ano vamos celebrar as vodas de ouro matrimoniais (sempre ca mesma), temos tres fillos con carreiras brillantes e, sobre todo, unhas excelentes boas persoas. Agora son vello o que tamén é unha graza e unha conquista da vida e xa o único que pretendo e poder saborear a fondo o que encerra esta última etapa da miña existencia temporal.

Quérolle e estou moi agradecido o Seminario de Mondoñedo porque alí vivín e compartín sete anos da miña vida.

Quérolle e estou moi agradecido porque alí aprendéronme coñecementos, métodos e estilos de estudo que me foron de proveito.

Quérolle e estou moi agradecido porque alí guiáronme no coñecemento e na práctica do amor a Deus e a manter un comportamento acorde ca doutrina de Noso Xesús de Nazaret.

Quérolle, en fin, e estou moi agradecido porque alí aprendéronme a enfrontarme a vida con honestidade.

Quérolle tamén o Seminario porque me deu uns extraordinarios compañeiros de curso, que me acollen afables e cariñosos cando nos vemos ou cando nos reunimos, polo menos un día cada ano.

Sé el primero en comentar

Dejar una contestacion

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.


*