Por Ángel Felpeto Enríquez
Más dun e máis dunha vez comentastes que non tiñades especial recordo das San Lucas e que, pasados os anos volverades a Mondoñedo para vivir con intensidade a festa. Resulta raro que despois de pasar nesas datas, seis años como é o meu caso, no seminario de Mondoñedo, non teñamos un rexistro especial do que entón eran verdadeiras feiras e festas. Hoxe máis festa que feira.
O bulicio feiral
Fágome preguntas e eu mesmo respóndome sen saber nin contrastar con ninguén se o recordo da maioría correspóndese co meu.
Salvo que o día 18 coincidise en domingo, era un día lectivo como outro calquera excepto a curiosidade que espertaba en nós a frenética actividade comercial que se producía na praza e que era percibida por quen tiña clase nas aulas da fachada principal ou os poucos que tiñan a sorte de poder vela desde a súa habitación.
A habitación de D. Jaime daba á praza e algúns do meu curso colaborabamos con el no envío de cartas e demais tarefas administrativas da “Bolsa Parroquial”. Recordo como un privilexio, finalizadas as clases da tarde, poder ás furtadelas a ese balcón e contemplar o bulicio feiral. Teño tamén un vago recordo de que nesa praza había postos de produtos do campo e ferramentas e navallas de Taramundi. Tampouco podíamos ver moito porque todos ou a maioría estaban cubertos por lonas. Nesas datas o normal era que chovese.
Soaban os foguetes mentres almorzabamos e coas primeiras luces do día os feirantes colocaban os seus postos.
Buses madrugadores
É verdade que as feiras non pasaban desapercibidas para nós porque primeira hora da mañá a estrada anexa aos campos de fútbol enchíase de autobuses procedentes de Villalba, Foz, Bretoña predominando os da Mariña e A Terra Cha. Cheos de xente, mesmo na baca, e de grandes cestos con produtos varios de quen viña a vender os seus. Non sei se era así ou non, pero quero imaxinar a Casiano sacando a súa carretilla e transportando cestos ata os postos da feira a cambio dunhas cantas pesetas. Pero isto é só froito da miña imaxinación.
50 anos despois
Volvín hai poucos anos, en 2015, e non perdín un detalle tratando de comparar co que lembraba máis de cincuenta años atrás. Sorprendeume a entrada de cabalos desde Os Muiños pasando pola praza da Catedral para dirixirse ao recinto feiral de Os Remedios. Non lembro esa escena, hoxe una das máis relevantes do programa, e que provoca maior expectación. Ou porque non tiña lugar da mesma forma ou porque nós non fósemos testemuñas dela porque, se pasaban pola Fonte Vella, non era visible desde o seminario.
Recordo sí o cheiro a pan recentemente feito que saía cada mañá da panadería contigua á capela maior e que nos días das San Lucas era máis perceptible mesturado co cheiro de asados e empanadas que seguro se cocían de día e de noite.
Do vivo ó contado
A curiosidade que espertaba en nós soamente podía satisfacela a información que nos facilitaban os compañeiros de Mondoñedo e arredores. No meu caso e dos compañeiros de curso, esa información era privilexiada porque Dositeo había nado e vivía xusto no mesmo campo da feira. E contábanos o do primeiro día, segundo día e «Día dás » e ese recordo para o meu é indeleble. Os animais que non se vendían o primeiro ou o segundo día porque tivesen algún defecto, pola súa avanzada idade ou calquera outra causa que lles impedise ser aptos para o traballo ou o sacrificio con bo rendemento, o terceiro día xa eran cualificados como maulas e caso de ser vendidos o eran a moi baixo prezo. Toda unha novidade para min naquel entón.
Una fiesta extramuros
Non lembro que houbese nin función relixiosa extraordinaria, nin comida especial nin ningunha outra actividade propia de día de festa.
A única excepción é que se autorizaba a saír a comer coas súas familias aos de Mondoñedo ou localidades de ao redor que viñan ás feiras mesmo a vender os seus produtos. Para os demais era motivo de certa envexa. Un ano conseguino porque a familia Santamarina de Mondoñedo, que tiña amizade co meu pai, veu buscarme para ir comer. Pero había que regresar para asistir ás clases da tarde.
Pola noite o silencio como calquera outro día xa que o bulicio da verbena estaba na zona de Os Remedios e a nós só chégaba o ruído dos foguetes ao comezo e ao final da verbena.
Espero que estes simples recordos sirvan, como sempre pide o noso amigo Ramón, para que outros acheguen os seus e podamos facer unha verdadeira crónica daquel momento sobre unhas feiras e festas con historia.
Biografía de Ángel Felpeto:
Dejar una contestacion