Por Rosendo Yáñez Pena
Creo que foi no ano 1.945 ou 46.
Os pequenos, de segundo, terceiro, cuarto e quinto de Latín estábamos no pabellón (aínda non comenzaran as obras “faraónicas” de D. Fernando Quiroga e D. Mariano Vega Mestre) que estaba pegado o antigo seminario e que tiña, no baixo, o comedor, e no primeiro piso, un grande salón dormitorio donde nos acomodábamos casi todos, (o resto dormía na parte vella, donde ahora está a capela que se chamóu de Teólogos). Alí tiñamos una cama de madeira: debaixo dela metíamos a maleta e, á cabeceira, non había mesiña de noite, senon un lavabo de ferro con una ponchera, una xarra de zinc e un cubo; ademais, claro, da bacenilla que estaba no seu sitio. Este salón grande comunicábase co claustro de arriba a través de un “túnel” que salía xunto a Maiordomía. Despois tíñamos outro pabellón baixo que facía de salón de estudio e outros menesteres.
Silvestre era un criado traballador calado, muy forte e simpático coma un toxo no inverno, que tiña o cometido de partir a leña co machado para cebar a cociña. O señor Antonciño era o cociñeiro e José Antonio, ademáis, estaba a cargo da corte dos porcos.
Levábamos unhos días en que corría a fala de que Silvestre empezara a tolear. Precisamente o día de autos, contóuse que estuvera no cementerio do Carme desenterrando os restos de sua mai. A nós xa non nos cabía moito a alma no corpo, e, cando nos deitamos, digamos coa expresión castelá “se mascaba la tragedia”.
Dormíamos coma as lebres (un ollo aberto e outro cerrado) cando, o fío da media noite, sentimos unhos pasos fortes polo claustro da Reitoral: era Silvestre que iba con un machado tras do Reitor, Don Vicente Saavedra, e o chegar a porta berraba”¡Sale, Vicente, sale Vicente!
Todos eramos presa do pánico: unhos metéronse debaixo da cama, outros fóronse todos por sí e outros, as duas cousas a un tempo…. Os do Maior trancaran as portas cos armarios e as sillas. Ninguén decía nin chos. Anque, “a posteriori”, todos fardábamos de valentes.
Tíñamos encargados de nós a dous Prefectos: D. Antonio Bouza e D. Rafael Taboada, que debían ser diáconos daquela, que estaban o cargo de cadanséu dormitorio, donde tiñan a sua cama detrás de un biombo. Por outro lado –éste na súa habitación- o noso Vicerreitor , que era D. José Suárez Cazón…. Non aparecéu ninguén. Así que nos sentíamos totalmente indefensos.
O día seguinte soupemos que todo o recorrido que fixera Silvestre camiño da Reitoral ibao seguindo paseniño D. Jesús Campello, Maiordomo,que levaba unha maceta das plantas na man para chantarlla na cabeza ao tolo se botaba abaixo a porta. Aquilo impresionóunos a todos e subéu a popularidade de D. Jesús, que boa falta lle facía a que tiña. Non fixo falta que interviñera porque a D. Vicente faltóulle tempo para coller o teléfono e chamar á Guardia Civil. Viñeron, levárono preso e despois de un tempo soupemos que o internaran nun centro en Palencia.
¡Pobre Silvestre, qué lonxe o levaron! Dábanos lástima, ainda que, no fondo, todos nos sentíamos máis tranquilos. Así e a vida.
Despois de tanto tempo como pasóu, pode haber cousas que hasta faigan rir, pero, daquela, medo pasámolo espeso.
Dejar una contestacion