Unha moite de pánico

Por Rosendo Yáñez Pena

mondopanico

Creo que foi no ano 1.945 ou 46.

Os pequenos, de segundo, terceiro, cuarto e quinto de Latín estábamos no pabellón (aínda non comenzaran as obras “faraónicas” de D. Fernando Quiroga e D. Mariano Vega Mestre) que estaba pegado o antigo seminario e que tiña, no baixo, o comedor, e no primeiro piso, un grande salón dormitorio donde nos acomodábamos casi todos, (o resto dormía na parte vella, donde ahora está a capela que se chamóu de Teólogos). Alí tiñamos una cama de madeira: debaixo dela metíamos a maleta e, á cabeceira, non había mesiña de noite, senon un lavabo de ferro con una ponchera, una xarra de zinc e un cubo; ademais, claro, da bacenilla que estaba no seu sitio. Este salón grande comunicábase co claustro de arriba a través de un “túnel” que salía xunto a Maiordomía. Despois tíñamos outro pabellón baixo que facía de salón de estudio e outros menesteres.

Silvestre era un criado traballador calado, muy forte e simpático coma un toxo no inverno, que tiña o cometido de partir a leña co machado para cebar a cociña. O señor Antonciño era o cociñeiro e José Antonio, ademáis, estaba a cargo da corte dos porcos.

Levábamos unhos días en que corría a fala de que Silvestre empezara a tolear. Precisamente o día de autos, contóuse que estuvera no cementerio do Carme desenterrando os restos de sua mai. A nós xa non nos cabía moito a alma no corpo, e, cando nos deitamos, digamos coa expresión castelá “se mascaba la tragedia”.

Dormíamos coma as lebres (un ollo aberto e outro cerrado) cando, o fío da media noite, sentimos unhos pasos fortes polo claustro da Reitoral: era Silvestre que iba con un machado tras do Reitor, Don Vicente Saavedra, e o chegar a porta berraba”¡Sale, Vicente, sale Vicente!

Todos eramos presa do pánico: unhos metéronse debaixo da cama, outros fóronse todos por sí e outros, as duas cousas a un tempo….                                                                 Os do Maior trancaran as portas cos armarios e as sillas. Ninguén decía nin chos. Anque, “a posteriori”, todos fardábamos de valentes.

Tíñamos encargados de nós a dous Prefectos: D. Antonio Bouza e D. Rafael Taboada, que debían ser diáconos daquela, que estaban o cargo de cadanséu dormitorio, donde tiñan a sua cama detrás de un biombo. Por outro lado –éste na súa habitación- o noso Vicerreitor , que era D. José Suárez Cazón…. Non aparecéu ninguén. Así que nos sentíamos totalmente indefensos.

O día seguinte soupemos que todo o recorrido que fixera Silvestre camiño da Reitoral ibao seguindo paseniño D. Jesús Campello,                                                             Maiordomo,que levaba unha maceta das plantas na man para chantarlla na cabeza ao tolo se botaba abaixo a porta. Aquilo impresionóunos a todos e subéu a popularidade de D. Jesús, que boa falta lle facía a que tiña. Non fixo falta que interviñera porque a D. Vicente faltóulle tempo para coller o teléfono e chamar á Guardia Civil. Viñeron, levárono preso e despois de un tempo soupemos que o internaran nun centro en Palencia.

¡Pobre Silvestre, qué lonxe o levaron! Dábanos lástima, ainda que, no fondo, todos nos sentíamos máis tranquilos. Así e a vida.

Despois de tanto tempo como pasóu, pode haber cousas que hasta faigan rir, pero, daquela, medo pasámolo espeso.

Sé el primero en comentar

Dejar una contestacion

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.


*