Pacurri e Salustiano

Siro LópezEl pasado 9 de abril, el prestigioso humorista gráfico y ensayista Siro López publicó en el periódico digital Galicia Ártabra una bellísima semblnza que nuestro compañero Francisco Martínez Sánchez (Pacurri) escribió sobre Salustiano Pedre Lobeiras, condiscícupulo de muchos de nosotros en Mondoñedo y fallecido en A Coruña el 29 de marzo.

 

Introducción de Siro López

Nos anos oitenta coñecín en Cariño a dous cregos dos que me fixen amigo. Eran Pacurri e Salustiano<Lucho>, para os íntimos. Os dous eran pequenos, miúdos, activos como denociñas e boísimas persoas. Rían moito porque se sentían felices exercendo o sacerdocio como auténticos cristiáns. Os veciños queríanos e confiaban neles cegamente, e coido que non erro se digo estes dous homes de Deus foron os líderes do movemento popular que rematou coa secesión de Cariño do concello de Ortigueira.

Perdinlles a pista aos dous, pero hai meses din con Pacurri a través de Internet, e reanudamos a relación. Daquela estaba a rematar un poemario en castelán, titulado <Vino de mi lagar>, que me enviou ao ser editado e presentado, e que me sorprendeu gratísimamente. Non se me ocorreu preguntarlle por Salustiano, e síntoo, porque morreu hai poucos días e despois de pasar por Caranza, onde deixou incontábeis amigos, veu pasar os últimos anos na parroquia de San Nicolás en Coruña. ¡Gustaríame tanto velo e conversar con el daqueles anos ilusionados, cando Pacurri e el facían en Cariño a revista Nordeste, na que eu colaborei con debuxos, artigos e ata un minicurso de galego.

Moitos serán os que choren a Salustiano, pero ninguén como Pacurri, o seu amigo da alma. Velaí o fermosísimo obituario que me enviou para ser publicado en Galicia Ártabra.

 

Salustiano Pedre Lobeiras
Salustiano Pedre Lobeiras

Mi amigo Salustiano

 

Por Francisco Martínez Sánchez (Pacurri)

La muerte corría presurosa tras de ti, atenazado por el dolor en los días de pasión, e inesperadamente te ha dado alcance. Así, el pasado martes de Pascua, desde mi fe, me ha parecido oír la voz del Rey, sentado en el trono de su gloria, que te decía: Ven, bendito de mi Padre (Mt. 25, 31-41), porque has sido varón justo que diste de comer y de beber; que acogiste y visitaste… Porque las costuras de tu ser de cristiano se han ido filtrando en el corazón de cuantos te hemos rodeado…

Ciertamente. Tú has sido un hombre de bien. De espalda siempre a tus bien merecidos honores. Te he visto siempre respetando la alteridad de tu gente, asumiendo el misterio absoluto de su infranqueable personalidad. Desde tus vivencias familiares en el terruño de Couzadoiro, tu brillante paso académico porMondoñedo y la Escuela de Magisterio de A Coruña, tu entrega pastoral en Viveiró y enCaranza de Ferrol, el desempeño de tu vocación docente y sacerdotal en Cariño y, últimamente en la parroquia coruñesa de san Nicolás… ¡Todo habla de un pasado de respeto y nobleza, sencillez y generosidad, talento y tesón! Huellas que han marcado un camino, en el que nunca te has querido hacer notar. Calladamente, has sabido aleccionarme.

Muchas veces, amigo, me has brindado el gozo de entrar en tu intimidad, donde me he encontrado con el <Lucho> siempre comprometido por abrir futuro en el delicado mundo de la amistad, donde te revelaste digno activista de la pedagogía. Y mucho más entre tus propios alumnos. No hay más que leer las “cosas” que te han dicho por facebook: Fantástico profesor, y mejor persona… Siempre dispuesto a dar la mano… Se presentó ante nosotros como maestro, pero nosotros lo quisimos como si fuera uno más de nosotros… Fue especial por ser alguien sin igual… Cariño chora, somos máis orfos neste día…

Tu espíritu dinámico, Salustiano, ha sido el icono de esa energía admirable que mamaste entre tierra y mar, simbiosis que ha curtido tu vida. Y esto unido a tu radical consagración a Jesús de Nazaret como adalid de tus ansias de libertad. Formaba parte de tu entarimado interior casi monástico.

Durante años fuiste copartícipe en las tareas sociales y pastorales de Cariño. Todo un reto a tu incansable vocación educativa. Recuerdo tu inmensa sensibilidad ante las campañas de ayuda a Guatemala, al pueblo saharaui, a Rumanía, a Manos Unidas… Recuerdo los cursos de formación para mujeres, las colonias de verano para los niños, la Escuela de Catequistas, el movimiento juvenil Nordeste, las reuniones de reflexión en torno al Concilio gallego… Recuerdo tu incuestionable ayuda, como impulsor de la conquista del Instituto, de la Asociación de Vecinos, de la segregación municipal…

Fuiste parte de mi cabeza, de mis manos, de mis pies y de mi corazón concienciando al pueblo de su propio destino. Y fuiste una de esas voces imprescindiblemente impaciente y luchadora que me animaba a seguir adelante a pesar de alguna que otra zancadilla de turno…

Sumergido hoy en mi dolor por tu ausencia inesperada, mi reflexión traspasa el horizonte que nos separa, y, hago míos los versos de Khalil Gibran: No es mi prisa como la del viento, pero debo partir… El río ha llegado a la mar, y una vez más la gran mar apretará a su hijo contra su pecho… Y mientras yo… He sufrido inmensamente la aurora de tu muerte…

Acuérdate, Lucho, de mi finitud. Y permíteme un brindis silencioso de fe en ese infinito donde me esperas, para seguir gozando de nuestra vieja amistad. Gracias por todo. No te podré olvidar nunca. Sería una imperdonable deslealtad.

 

Sé el primero en comentar

Dejar una contestacion

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.


*