Antón Meilán documenta la trágica vida de Pardo de Cela

Por Antón Meilán 

Portada del libro

En las modestas páginas de nuestra web  queda constancia de la autoridad intelectual de nuestro amigo Antón Meilán García a la hora de estudiar  el perfil biográfico y la significación política  del Mariscal Pardo de Cela. Recordemos que  el 7 de febrero de 2022 ya  reseñamos  su libro sobre la hija del famoso conde, Loita, resistencia e norte. Doña Constanza de Castro toma a fortaleza de Vilaxoán. A su ya dilatada dedicación  investigadora  sobre el Mariscal (cinco obras desde 1994) añade Meilán estos días un opúsculo –puro rigor  bibliográfico- titulado Pardo de Cela, o fillo, a viúva e as fillas: rebelión e mortes, que hace el número 15 de la colección Cuadernos do Seminario de Estudos do Valadouro, editora de la obra.

En la contraportada del libro, la editora resume el propósito de esta última entrega de Antón Meilán:

“No traballo recollido neste caderno, Meilán expón a dramática traxectoria da familia Pardo de Cela, desde o propio Mariscal até a neta, doña Mayor de Vaamonde, poñendo ao alcance  do grande público o coñecemento dos personaxes e dun tempo crucial non só para Valadouro, mais para a historia de Galiciza, que continúa en fase de consolidación”.

Casa-torre de Alfonso Yáñez, en O Castrodouco, Alfoz, donde tomaron al Mariscal y a su hijo presos, (Foto Xesús Pisón)

El Mariscal

El libro se abre con un apunte biográfico preliminar de don Pedro Pardo de Cela Aguiar e Ribadeneira (Betanzos 1425-Mondoñedo 1483):

“Don Pedro Pardo de Cela, Xusticia e Encomendeiro da catedral de Mondoñedo, casa coa prima irmá do bispo mindoniense D. Pedro Henríquez de Castro (1427-1445), que lle da en dote de voda unha parte das rendas do bispado; mais ao pouco tempo falece, co cal os sucesivos bispos reclámanlle eses bens que el consideraba seus. O Mariscal vaise para Viveiro, onde chega a ser alcalde e acada un poder social e militar considerábel na Mariña lucense. Mais os atrancos que tivo coa Igrexa mindoniense, aos que hai que añadir que non se aveu os mandatos dos reis castaláns, e tamén á fatalidade de que Fernando de Acuña, Gobernador de Galiza (1480-1484), que comandaba a “pacificación” do noso Reino, era cuñado dos Pérez de Viveiro, cos que o Mariscal rivalizou nesta vila, levárono ao caldalso un 3 de outobro deo 1483 en Mondoñedo”.

Pazo da Regueira de Ferrol, Xove, donde vivía la familia Pardo de Cela cuando el Mariscal fue degollado en Mondoñedo. (Foto Antón Meilán)

Gloria y tragedia de una estirpe

La obra se cierra con esta “recapitulación” de la azarosa, glorioso y trágica vida de los Pardo de Cela.  :

“… a sombra do Mariscal, quen se enfrentou ao bispado de Mondoledo e su arrepuxo á doma dos Reis Católicos, caue sobre a familia, unhas veces en forma de morte –a dos fillos Xoán Núñez de Castro e dona Constanza- e outras como peregrinación polas institucións para tentar conseguir o que era deles, que lles foi negado a maioría das veces. Con todo, a viúva, doña Isabel de Castro;  as fillas, doña Constanza e doña Beatriz; a neta, dona Maior de Vaamonde ; os bisnetos, Pedro Pardo de Aguiara e Ana Rodríguez de Aguiar, nunca se deron por vencidos, seguindo o exemplo do Mariscal. O prezo que pagaron foi moi alto, mais aí fican os deus nomes e os seus actos, que constituen un capítulo decisivo, ainda en fase de estudo, da historia baixomedieval de Galiza”

A Fortaleciña (As Agoeiras de Arriba, en Castromaior, Vilalba), donde murió Doña Beatriz de Castro. (Foto Antón Meilán)

 

 

Sé el primero en comentar

Dejar una contestacion

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.


*