O sabido, sabido…

Por Xosé Manuel Carballo Ferreiro

Xosé Manuel Carballo
Xosé Manuel Carballo

Aledoume e alédame moitísimo a iniciativa desta homenaxe ó Seminario. Satisfáceme que teñen moito que ver con ela compañeiros do meu curso. Sei que se plantexa como homenaxe principalmente de exseminaristas. E dáse o caso de que eu tamén son exseminarista, porque, que eu saiba, non sigo vivindo no seminario. Vai, logo, tamén o meu testemuño:

Eu fun ó seminarios de Vilanova e de Mondoñedo porque quixen, sen saber o que era un seminario nin onde estaban Vilanova nin Mondoñedo. Era acólito e quería ser cura sen saber o que era ser cura, pero xa daquela gustábame disfrazarme e quería vestir coma aqueles señores que cantaban alí arriba. O que máis me tiraba eran os colaríns que poñían ó pescozo coas dalmáticas. –Despois, cando fun mestre de cerimonias no seminario, supriminos, porque algúns estaban recauchutados debido ó moito tempo que levaban sen ser lavados e tamén o pouco que se debín lavar algúns dos usuarios.

Cambios coma este fóronse dando moitos ó longo dos doce anos de carreira. Con todo, ordenáronme sacerdote porque eu quixen. Tiven o primeiro Ordenador ós 23 anos, de marca Argaya, pero algúns programas non deberon quedar moi ben instalados, coma por exemplo o da dignidade sacerdotal por riba da bautismal. O mesmo ese programa tiña algún virus). Tamén recibín o sacramento da orde sen saber ben o que era ser cura. Vouno aprendendo cada día, a miúdo suprimindo colaríns encoirados e adherencias de códigos tridentinos que desvirtúan o Evanxeo.

Parece que unha das causas polas que moitos deixaron o seminario foi o medo ó celibato. Tampouco sei por que é (iso non quere dicir que o desprece). Coido que ten moito de imposición mellor ou peor aceptada. O que debe ser tamén o vou aprendendo cada día vendo a xenerosidade e entrega de moitos casados e casadas e procurando non converterme nun ególatra solteirón. Dende logo sei que ser célibe non se reduce a non xacer con hembra e menos a cambiar muller por coche, por cabodanos, por despotismos ou por sacrosantos autoritarismos. Díxoseme que era pra unha meirande entrega e non o discuto, pero, se eu tivese a metade de capacidade de entrega que tén miña irmá, casada e con dous fillos, igual era máis entregado que algún cardeal.

Non obstante antes de ingresar xa aceptara o celibato, porque o mesmo día en que antes de comezar o horario escolar fun pola casa do señor cura escribir, con falsilla feita por el que tamén tiña os folios, a solicitude pra ingresar no seminario, levando eu pluma de manecilla e tinteiro de botello, fixen a miña primeira e solemne opción por non casar tendo dez anos. Cheguei á escola. Xa os outros nenos andaban xogando por alí, que a mestra acostumaba a vir tarde, gracias a Dios. Dirixinme ó grupo das nenas. Dinlle un bico a Maricarmen da Castiñeira, prima segunda miña, e díxenlle: “Adios pra siempre, nena. Voume pra cura!”. Como rúbrica da miña inquebrantable decisión escachelei o botello de tinta Pelican contra a parede da escola. Cando hai uns anos os veciños, agora tamén fregueses, arranxaron un pouco a escola picándolle cales decidiron deixar a mancha de tinta. Agradecínllelo moito, porque cando tiña tentacións, agora xa non, ía ver o plastón e vencía os malos pensamentos, sobre todo no inverno. Los caminos del Señor son inescrutables.

Inescrutables non sei o que é, que non teño tempo pra andar escrutando por tras dos antiollos, pero imprevisibles si que o son. Pode parecer mentira e, non obstante, xuro que é verdade. Ós poucos anos de ser cura veu un día a xunto de min a prima Elisa e con moito segredo ensinoume unha carta na que un mozo de Badalona lles pedía a ela e ó home, José Ramón, a man da filla, que marchara pra Barcelona, pra casar con ela. “Que ben! En boa hora!” –Dixen eu. E seguiu a prima Elisa: “Si, pero nosoutros non sabemos contestar, se nos fixeras ti un borrador”. Fíxeno e creo que non fun moi orixinal, pero así e todo dicía que confiábamos en “no perder a una hija, sino en ganar a un hijo”. Nunca antes nin despois me sentín tan padrazo e tan madraza ó mesmo tempo con celibato e todo. A man que dábamos os tres era a de Maricarmen da Castiñeira!

Ó seminario débolle gran parte do que son e das bases do que sei, pero desde a gratitude a uns tamén teño que recoñecer a incompetencia académica e pedagóxica de outros e uns reglamentos máis propios dun cuartel ca dun seminario, co agravante de que se nos dicía que faltar ó reglamento era pecado porque “se desobedecía a Dios mismo que habla por voca del superior”. Así confesábamonos de falar nunha fila e non de facerlle a vida imposible a chivos expiatorios coma Cao polo gran delito de ser do Cadramón.

Nos poucos anos que estiven de formador tamén procurei, xuntamente con varios máis, que a letra non entrase con sangue e suprimir bofetadas que apousaban con gran carga agresiva en indefensos pararraios. Cando lles escoito a algúns esbardallar contra a formación que recibimos, case sempre lle pregunto, e logo, matáronche a capacidade de evolucionar?

Desculpo, perdoo e agradezo e, o sabido, sabido, creo que repetiría coa condición de ter os mesmos compañeiros e a maioría dos mesmos profesores. A algúns non os querería, pero non sei se terán que ir todos no mesmo lote. Supoño que non, porque había grandes diferenzas. Tamén repetiría pola carne dos mércores en Lourenzá, aínda que me importa máis con quen como ca o que como.

                                                                                    

Sé el primero en comentar

Dejar una contestacion

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.


*