Se Deus se namorara (Poesía intensa de Ricardo Timiraos)

Si te acercas, principiante,  al Timiraos poeta, déjate llevar sin hacer preguntas, porque te arrastrará. Ponte a resguardo de la tormenta, así es su tropel de palabras batientes. Acabo de descubrirlo. Conocí a un Ricardo, todavía fachendoso,   en el 2015,  cuando el Homenaxe. Pero no había calado el fondo de la persona  hasta leer –una, dos, incontables veces- su recopilatorio poético de 1999, Se deus se namorase. Por ahí va la cosa: del hombre, “un anaco de Deus” y del amor, no sólo como sentimiento sino como explicación de nosotros mismos. Como materiales para la  batalla literaria, la disconformidad con el mundo que nos ha tocado vivir (“el mundo de larpeiros, coitados e caciques”), la ternura (“Con tus ojos, Elena, Dios hizo sonreír el cielo”, dedicado a su ahijada).

Ricardo Timiraos Castro (Viveiro, 1947; Lourenzá, 1948) es un escritor torrencial, que no da tregua. Antes muerto que dejar indiferentes. Y cultiva –es un ejercicio deliberado- la sencillez penetrante, la ausencia de oquedades, el corazón abierto y una pluma que no se alquila ni admite personajes de ficción; puro vendaval sobre el mar de Viveiro.   Reúne en este libro 21 poemas en gallego y 12 en castellano. Habría que reeditarlo y, así, me libraría de hacer yo una selección de piezas y equivocarme. Y evitaría contaros  las revueltas de ese estilo,  certero como de disparo de escopeta que recuerda a Pepe Hierro. Hay que hilar muy fino para escribir estas cosas: “El grito era ayer, ayer la voz, hoy el silencio”,  “Sólo me interesan las sirenas que se enamoran…”, “Si causas dudas, dirán que estás ida/ si quieres razonar, dirán que no te entienden”, dedicado a la poeta Elena Illade; o bien, “Non quero ser carballo na fraga dos caciques/ nin boneco (juguete) nesta fartura de narcisos”-Vayan aquí unos  más versos sacados de sus poemas

Homaxe á fala
Nai de paus,

agarimo de cativo

suor de labrego,

nome de pai.

sol de emigrante,

cantiga de neno,

door de ribeiro,

bico do mar…


Chámanme todo

Por querer-lo mundo, chámanme tolo.

por soñar coa Terra, chámanme tolo.

por loitar polos demáis, chámanme todo.

or non valer para ser rico, chámanme tolo.


Cuquiña

( Un camarero galego en Madrid ía tira-la cadeliña, recién nacida, nun contenedor de lixo. Collina e leveina pra a casa)

Eu teño una nena,

chámase Cuquiña.

é una cadela

moi pequerrechiña.

Déronma esta noite,

quenteille leitiña;

on unhas baietas

e dúas caisiñas

fixémoslle a cama

á nosa nenina.

Uhna bolsa de auga,

con augua quentiña,

terá esta noite

osa Curruchiña.

¡Qué parviño son,

Miña Maikiña,

que sempre namórome

das cosas axiña!


Escoita, Espranza

Ben coñezo cárceres de cartos

críticas de envexa,

peixes de dous pés,

espantallos de escopetas,

cochos de corbata,

poetas da peseta,

xenios dos biorritmos,

diotas, doutores en Filosofía e Letras.


Falan inglés

Dóeme o cor de ver galegos,

que non saben o que é,

decíndolle ós seus fillos;

¡Neno, tes que aprende-lo inglés!

¿Cantas bestas hai na vida

que naceron con dous pes!

O cor xa non o necesitan:

¡Tenquiu, monei, verigüel!


No podría renmatar Ricardo de otra manera: “o  Landro paseniño vai chorando”.

 

Ramón Barro

 

 

4 comentarios

  1. Magnífica resenha da poesia de Ricardo Timiraos. É uma poesia cuja leitura nos engancha, pela autenticidade do sentimento e a naturalidade da expressão.
    A sua qualidade já foi reconhecida há tempo. Poemas de Timiraos aparecem recolhidos em duas antologias:
    1) Victorino Pérez Prieto, Os ríos pasan cheos de Deus. Poesía religiosa en galego, Ed.Toxosoutos, Noia 2007, p. 227.
    2) Félix Villares Mouteira, Un alpendre de sombra e de luar: A Escola Literaria da Diocese de Mondoñedo-Ferrol, Mandaio (Cesuras, A Corunha): Biblos clube de lectores, 2007, pp. 616-625.

  2. Non lein ata agora,os garimosos comentarios sobre este tolo e agradecevolos tanto a Ramón Barro como a Martihno e o mesmo Moisés.
    O que eu escribo son cousas sinxelas e sen mérito algún e,se nalgún momento ousei publicalas,perdoade o atrevimento.
    En todo o que escribo só hai de certo dúas intencions: sementar os soños e fuxir de aplausos. Os primeros non dan para màis e dos segundos fuxo coma un can porque a vanidade sempre é un defeuto. De todos xeitos, moito obrigado diría Martihno.

Dejar una contestacion

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.


*