Por David Corral Díaz
Quizais fose eu o último en falar con Luís antes do seu inesperado falecemento. Tocoume desempeñar o cargo de enfermeiro durante uns anos no Seminario (“En comunidad no demuestres tu habilidad”) Incumplindo este principio estaba encargado da enfermería e responsable de atender ao practicante D. Andrés na visita case diaria e de avisar ao médico e acompañalo cando algún enfermo necesitaba a súa atención. Á tardiña daquel día, case xa noite, viría o médico D. Hermes visitar dous compañeiros que estaban na cama. Eu sabía que Luís non se atopaba ben, vírao aquela tarde no campo de recreo con outros compañeiros, sentados eles e tumbado el sobre a herba; cadroume pasar por alí e advertinlle que non lle sentaría ben estar alí deitado, pero continuou nesa postura cos compañeiros arredor. Á tardiña foise á cama, pasei pola habitación e díxenlle que viría D. Hermes visitar un compañeiro nunha habitación preto da del e que logo pasaría a velo a el. Alporizouse, que non quería o médico, que no se me ocorrese levarllo. A min o seu estado non me parecía grave, pero un pouco por levarlle a contraria cando saímos da habitación do lado informeille ao médico que había aquí outro compañeiro na cama. Entramos, quedou sorprendido. O médico auscultouno, parou un pouco con el e non lle deu importancia, non lle viu cousa grave. A mañá seguinte baixando para a capela notamos movementos estraños, carreiras, encontros de compañeiros e paradiñas con caras de sorpresa, comentarios en voz baixa. A tráxica nova axiña se estendeu entre os compañeiros infundindo un silencio sobrecolledor. Incrible, non podía ser, onte á noite estivera o médico a visítalo e non advertiu nada grave.
Un compañeiro escribe así no seu diario: “Día 9. Hoy Luis no se ha despertado. El Señor en la solemne festividad del Sgdo. Corazón lo ha querido para si, quiso darle otro amanecer en su patria, en la morada que nos tiene preparada en la casa del Padre. Su recuerdo de muchacho alegre, cariñoso, amigo de todos queda entre nosotros”.
Era venres, día nove de xuño de 1961, contaba dezaoito anos e estaba a piques de rematar o segundo curso de filosofía. Desapareceu de entre nós o perenne sorriso de Luís, daquela cara sempre alegre, animoso, divertido. Apagouse a sensibilidade do músico, do artista, deixando un valeiro de orfandade.
Recordo ao pai de Luis na porta do Seminario, con enteireza, pero cos ollos humedecidos. Xa de vacacións, os compañeiros de Vilalba e arredores, acompañando aos pais de Luis, celebramos unha misa no seu recordo o mércores día 21, festividade de san Luis Gonzaga, comprobando a enteireza singular con que os pais soportaban a ausencia do ser querido. Lembrámoste sempre, Luis.
Dejar una contestacion