IN MEMORIAM : Fernando Porta, un sacerdote para la historia diocesana

Prestigioso teólogo, fue un entregado formador, director espiritual

y cura de almas.

Germán Castro nos despertó con la temida noticias: en las últimas horas del miércoles 19 de febrero fallecía en Ferrol el ilustre sacerdote  Don Fernando Porta de la Encina, un hombre carismático que  guió la vocación y modeló la espiritualidad de centenares de seminarista mindonienses  entre los años 1953-63.  Sus cuerpo fue incinerado esta mañana. A las 16,30, se ofició un funeral en su antigua parroquia de San Pedro Apóstolo, presidida por el prelado de la diócesis,  monseñor Luis Ángel de las Heras, acompañado de decenas de sacerdotes diocesanos. Posteriormente, sus restos recibieron sepultura en el cementerio de Catabois.

Funeral predidido por el obispo de la diócesis

Seminario, formador y cura de almas.-Don Fernando nació  en Ferrol el 4 de enero de 1928. Cursó Humanidades y Filosofía en el Seminario de Santa Catalina, de Mondoñedo, de donde pasó a la Pontificia de Salamanca para licenciarse en Sagrada Teología. Ordenado en Barcelona el 31 de mayo de 1952, con motivo del Congreso Eucarístico, se incorporó de nuevo al seminario de Mondoñedo como director espiritual, cargo que ejerció hasta que en 1963 –ya nombrado canónigo. pasó a la Domus Eclesiae de Ferrol como formador de sacerdotes recién ordenados.

Vida sacerdotal en Ferrol.-Su vida ministerial  transcurrió posteriormente en su ciudad natal, como párroco de San Julián, profesor Religión en el Instituto Masculino de la misma ciudad y, a mediados de los 60  como adjunto  a la parroquia de San Pedro Apóstolo, que regía el recordado Manuel Mejuto,  equipo al que se uniría  más tarde  Ramón Otero Couso. Luego fue nombrado titular de la parroquia, cargo que ejerció  hasta el año 2004. Desde entonces residía en su casa  de Sada (A Coruña), y dedicaba su tiempo a atender a la parroquia y dirigir ejercicios espirituales en la comarca de La Coruña.

En enero del 2028, con motivo de su nonagésimo cumpleaños, recibió en su antigua parroquia de San Pedro Apóstol de Ferrol y emotivo y multitudinario homenaje.

La saga de 1952.-Don Fernando pertenecía a una promoción (los ordenados en 1952)  portó a la diócesis una fecunda cosecha de sacerdotes, algunos bien conocidos por los seminaristas, como García Amor, Díaz Fernández, Fernández y Fernández, López Paradela, Prieto Verdes, Teijeiro Piñón (Manuel), entre otros.

Años 1960-62. Un grupo intergeneracional. Abajo: Manuel Roca (epd), a izquierda; Enrique Blanco Pico (epd) y Eugenio García Amor. Detrás: Fernando Porta, el canónigo y profesor D. José Lombardero y Rosendo Yáñez

“La Iglesia gallega pierde una figura fundamental de su historia más reciente»

Ramón Loureiro
Ferrol 19/02/2020 (La Voz de Galicia)

Con la muerte del teólogo y sacerdote Fernando Porta de la Encina, la Iglesia gallega pierde a una figura fundamental de su historia más reciente, así como a uno de los más firmes defensores del espíritu renovador del Concilio Vaticano II. Y pierde, sobre todo, a un excepcional ser humano. Había nacido en Ferrol, en el año 1928, pero pasó sus últimos años en Sada, donde era extraordinariamente querido .

Otero Couso.-«A súa espiritualidade exerceu unha influencia decisiva en varias xeracións de sacerdotes», como señala uno de sus grandes amigos, Ramón Otero Couso, párroco (como también lo fue Porta) de San Julián de Ferrol, de la Iglesia concatedral. Precisamente junto a Ramón Otero y junto al recordado y añorado Manuel Mejuto, Porta de la Encina dirigió durante una larga etapa la parroquia ferrolana de San Pedro, verdadero ejemplo de cercanía, de implicación social y de compromiso con los que nada tienen.

Defensor de la democracia.-Formado como teólogo en la Universidad de Salamanca, Porta fue, además, un firme defensor de la libertad. Y también él, junto a otros sacerdotes de la diócesis de Mondoñedo-Ferrol como Martínez Aneiros o Chao Rego, pidió democracia en un tiempo en el que alzar la voz se pagaba muy caro.

Fue canónigo de la catedral mindoniense, y en una decisión absolutamente infrecuente renunció al cargo. Su aportación al Concilio Pastoral de Galicia, al igual que su ejemplo de vida y su entrega a quienes sufren, brillará eternamente.

Porta de la Encina: Un hombre para la historia

Por Francisco Martínez Sánchez (Pacurri)

En ocasión del 90  cumpleaños de  don Fernando, nuestro compñero Francisco Martínez Sánchez,(Pacurri)le dedicó en esta página web unas líneas que cobran hoy especial sentido  y quereproducimos gustosamente:

Benquerido, Fernando:

A miña alma aínda hoxe ule á “porta” sempre aberta que fuches para xeracións de xóvenes que pasamos polo Seminario a teu carón. E á “aciñeira” lustrosa e perenne. Eras a vela e o temón do noso débil navegar cara á Vida. Xa, dende moi novo, sentín gran veneración pola túa persoa, coherente sempre nas túas raíces sacerdotais…

 

“Un activo misionado no noso camiñar”.-Fuches, certamente, un activo misionado no noso camiñar ético grazas á túa formación profundamente teolóxica e ao teu corazón a proba de piedade fondamente nazarena e mariana. Si a túa habitación, naquela esquina do Seminario, falase, ¡cánto certo revelaría da túa entrega incondicional ao cincel espiritual con que nos ías modelando!

Na túa vida nunca coubo concesións á frivolidade nin á improvisación. ¿Cómo non lembrar aquelas meditacións e pláticas preñadas de evanxeo, que tanto marcaron a nosa ruta adolescente, ou a mesma emoción con que nos lías a vida de Charles de Foucauld ou Francisco de Asís, como exercicio de lectura espiritual ?

A morte de Vega Mestre.-O teu carácter humán e o teu sentido do humor callaba na miña empatía adolescente. Moitas anécdotas reteño que abondan na verdade do que digo. Por exemplo. Cursaba eu terceiro de latín cando na capela maior reuníchesnos para falarnos do noso bispo don Mariano Veiga Mestre que acababa de morrer. Vímoste chorar como un neno. A túa inmensa sensibilidade xa entón fixo madeixa no meu corazón.

 

Anécdotas.-Permítene algunas anécdotas mais… Ramón Marful era o sancristán maior e eu o seu axudante. Tras cada celebración eucarística adoitaba el observar escrupulosamente, como con lupa, os corporais por si quedara partículas das sacras formas. Certo día, pediume que, mentres el permanecería de xeonllos, che chamase para que “purificaras” os corporais. Viñeches. Era tan só un fío solto en almidón. Faltouche tempo para poñerlle as túas mans graciosamente sobre a súa cabeza, dicíndolle: “En diante serás ti quen purifiques todos os corporais”.

Era un día de frío. Saías dos retretes, situados xunto á capela de filosofía, frotándoche as mans. Pregunteiche se tiñas frío. A túa resposta foi: “Que vai, estou a felicitarme polo éxito”.

Moitas veces chamábasnos á túa habitación para facernos gozar dun trociño de música clásica, que sempre ía acompañada dun caramelo ou dun chicle.

 

Inquedanza cultural

Ti eras tamén para nos un espello de inquedanzas culturais. Non había máis que mirar ós teus libros e discos… E ás túas escapadas a Inglaterra para especializarche en inglés que chegaches a dominar á perfección.

Non quero esquecer outro apuntamento importante da túa vida exemplar. En pastoral parroquial e litúrxica pisaches ben forte tanto en san Pedro como en san Xulián de Ferrol. O teu testemuño ministerial levouche a enfrontarte ao propio bispo, don Jacinto, cando o triste episodio da procesión do Corpus de 1968.

Termino. Fai catro anos recibíchesme na túa casa de Sada, tras vintetantos anos sin vernos. E non cambiaches en nada, para ben noso, só en ser máis “presbítero”. ¡Que gozoso abrazo démonos!… E desde entón enfundácheste en WhatsApp para seguir dándome evanxeo puro “on line”.

 

“Un home que fixo historia na nosa vida”.-Non quero que esta carta aberta convértase nunha distante homenaxe. Ao estilo de Azorín, cando un día chegou a Granada e quixeron homenaxearlle. Él resistiuse, replicando “que unha homenaxe en vida é pura mentira. E non pensaba morrer de momento”… Hoxe, ós teus noventa anos, estás por encima diso. Non é unha homenaxe, senón o agarimo que che gardam

Sé el primero en comentar

Dejar una contestacion

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.


*